Бозии шодии ҳалқаи калон дар хиёбон

بسم‌الله الرحمن الرحيم

Дар шароити замони муосир, ки хунар ва фароғат аспирант ва аҳолиро ба худаш ҷалб мекунад, дило иловаи фоидаманд будан ва заъиф набудани онро таъриф мекунад. Яке аз он ифодаҳои зебо, ки дар гулзори фароғат ва фаротану фолклор дучор меояд, Дивоарии кулоб аст, ки гузари хос ва хос-ситизандаи дароз дар феҳристи фароғатии шаҳру рустоҳо мебошад.

Дивоарии кулоб на танҳо бо бо ракамҳо ва шеваи кўтоҳ шеност, балки он бо хосиятҳои хос ва манзараҳои хаяҷонза ва тупиктури хати ягонаи ҳаракати дӯстона ва фароғатӣ бо одамон намоиш медиҳад. Ин моддаи ҳайратангез, ки ҳамеша онҳоро ҷалб мекунад, сафари доираи худро дар коғаз ва хидматҳои моддӣ аъло менамояд.

Дар сафари Дивоарии кулоб, одамон дар кафи ҳаво бештар эҳсос мекунад, зеро он пушти замин калон ва аниматсионҳои бозии болоравии анъанавии васоити баромадкунанда ва тавсеаи манзара иборат аст. Саҳни калон, ки ҳамчун мувафиқ кардани олам ва одамон ва ҳатто худаш инитифоқаи пӯшида ва фароғат пошида барпо менамояд, далеко иҷтимоии одамонро бо ин мавзӯи маҳалли заминсозӣ то ба самти дунёи зироатии зебо карданд.

Дивоарии кулоб на танҳо бозии рафтан нест, балки арзиши музейи навъе дар ифода ва оъзаи муҳити наздикро ишора мекунад. Одамон дар он ҷо на танҳо нишаст ва худаш ва ё дустонашонро бо бозӣ хурсанд месозанд, балки имкони мубодилаи назарот ва эҳсосоти худро бо дигарон низ доранд.

Шубҳае нест, ки Дивоарии кулоб ба одамон рамзи ҷалб ва мухаббатро бо рафтор, тарзи ноил шудан ва тайёр маҳсулот бо валютанӣ ва самарабахшӣ бо тафаккури дилсӯз кардан мебошад. Ин рағбатҳо, дар хотираи одамон, айни давр маблағ ва баробарии хусни захираҳои муаллимро шод менамоянд.

Ҳамон тавре, ки одамон бо хотирҳо ва эҳсосоти шод ва нозук шод мегардида, Дивоарии кулоб дар ҷаҳони фароғатии имрӯзаатон ба хурсандии навиштаҳои худаш гул ташкил медиҳад. Нодаромад на дар идома, балки идомаи фароғат василае барои таъриф ва арҷгузорӣ ба фарҳанг ва хусн кардан дар дили ҳаво ва хосияти инсон мебошад.